Wełna mineralna pozostaje najczęściej stosowanym materiałem w izolacjach przemysłowych w Polsce. Jednakże, nie warto zapominać o alternatywnych materiałach izolacyjnych. Według klasyfikacji Turner Malloy z 1981 istnieje 5 glównych kategorii materiałowych: komórkowe (ang. cellular), włókniste (ang. fibrous), płatkowe (ang. flake), cząsteczkowe (ang. granular) i reflektywne (ang. reflective). Do przykładu, izolacja wykonana z materiału komórkowego o otwartej strukturze komórkowej jest gazoprzepuszczalna i może być stosowana na obiektach, gdzie taka własność jest niezbędna. Izolacja reflektywna izoluje powierzchnię elementu, jak również chroni go przed radiacyjnym przepływem ciepła, pochodzącym od sąsiadujących elementów i środowiska. Przemysłowa izolacja natryskowa z poliuretanu przedstawia sobą pianę o zamkniętych komórkach, jej roboczy zakres temperatur mieści się pomiędzy -30°C a 107°C, a odporność na ściskanie sięga 400 kPa – przy zastosowaniu odpowiedniej technologii i sprzętu można nią izolować trudno dostępne elementy. Izolacja wykonana z poliimidu ma otwartą strukturę komórkową, jest stosowana w sposób tradycyjny, a jej temperatura stosowania to -200°C – 300°C przy fenomenalnej gęstości nominalnej 8 kg/m3 (wełna mineralna – 80 kg/m3). Każdy ze wspomnianych materiałów podlega dalszej klasyfikacji pod względem parametrów technicznnych i fizyko-chemicznych, takich jak: roboczy zakres temperatur, przepuszczalność ciepła, odporność termiczna, gęstość nominalna, pojemność cieplna, współczynnik przenikania temperatury, poziom pH, odporność na ściskanie i zginanie, kurczliwość podłużna, paroprzepuszczalność, nasiąkliwość, adsorbcja pary i chłonność kapilarna materiału. Dokładna analiza czynników roboczych obiektu i elementu pozwala dopasować izolację w taki sposób, żeby była oszczędna, efektywna, bezpieczna oraz długowieczna.
Niżej przedstawiamy porównanie własności innych materiałów izolacyjnych.
